Aku rasa aku sorang walaupun hakikatnya sekeliling aku bising. Aku rasa aku tengah menangis tapi bibir aku paksa untuk senyum. Aku tak tahu mana rasa dulu. Aku tk tahu mana rasa kelip kelip ‘lampu’. Aku tak tahu siapa aku. Aku hanya tahu, aku dan dinding.
Aku cuba pendam tapi sakit rasa sampai basah mata. Aku nak jerit tapi hanya dalam hati yang bunyi bising. Aku tak tahu apa aku rasa sebab aku rasa aku hanya dinding.
Aku rindu nak ikhlas ketawa. Aku rindu di manja. Aku rindu rasa bahawa aku masih ada. Aku rindu nak baca coretan jiwa. Aku rindu nak kau tahu yang aku perlukan ‘bunga’ untuk teruskan rasa cinta di jiwa.
No comments:
Post a Comment